De charme van imperfectie

Een grijns op mijn gezicht, tevreden leg ik mijn boek "Gun iedere kabouter zijn eigen muts" van Aaf Brandt Corstius terzijde. Wat een heerlijk boek, gekregen van m’n collega’s voor m’n verjaardag vorige maand. Een boek vol  levenslessen waarvan je niet wist dat je ze nodig had.

De zon schijnt door het zandkleurige camouflagenet dat boven onze strandbedjes is gespannen. Wat een heerlijk tijd om even te onthaasten op dit Curaçaose Koko’s beach, terwijl ik geniet van een mokje koffie en het geluid van de golven. De inspirerende woorden van Brandt Corstius’ column over de "slordige perfectionist" stuiteren nog in mijn hoofd. Hoe bijzonder toevallig was dit stuk in het licht van het restaurantbezoek van gister.

Gisteravond bezocht ik met Marion restaurant Salú in de buurt van Jan Thielbaai. Een fijn restaurant, waar oog voor detail en gastvrijheid hoog in het vaandel staan. Althans, dat was mijn eerste indruk.

Een vriendelijke serveerster spotte mijn pakje sigaretten (ik weet het: een slechte gewoonte) op tafel en zette binnen een mum van tijd een asbak neer. Chapeau! Klantgericht denken, perfect uitgevoerd.

We bestelden onze drankjes: een rosé voor Marion en een Braza voor mij. Dit restaurant straalde efficiëntie uit, dus ik ging ervan uit dat de drankjes razendsnel en foutloos op tafel zouden verschijnen.

En ja hoor, daar kwamen de drankjes al. Maar… met de vraag: "De rosé, die is voor?" Verbaasd keek ik op. Was er geen "wie-bestelt-wat?"- notitie in het elektronische bestelsysteem?

Nieuwsgierig polste ik naar de reden van deze, voor mij, onverwachte vreemde vraag. Het antwoord verraste me. Vroeger, zo vertelde de serveerster, gebruikten ze inderdaad zo'n systeem. Zelfs voor grote tafels werkte het feilloos. Maar…het zorgde ook voor een probleem.

De efficiëntie sloeg door naar kilte. De interactie tussen bediening en gasten begon enigszins te verdwijnen. Gesprekken werden minder, de sfeer werd zakelijker. En dat was blijkbaar niet best voor de beleving.

Daarom besloot Salu om de "ouderwetse" methode te herintroduceren. De vraag "De rosé, die is voor?" is meer dan een functionele vraag. Het is een ijsbreker, een opening voor een kort gesprek, een moment van menselijke connectie.

En zo zat ik daar, in dat prachtige restaurant, genietend van mijn Braza en de imperfecte perfectie van Salú. De charme van een spontane vraag, de warmte van een menselijke glimlach. Het besef dat efficiëntie niet alles is. Dat imperfectie soms juist de sleutel is tot een onvergetelijke ervaring. Kan het zo simpel zijn?

En met die gedachte in mijn achterhoofd, pak ik mijn pen en begin ik te schrijven. Over de schoonheid van slordige perfectionisten, zoals Aaf Brandt Cortius dat in haar column deed. Over een restaurant dat had gekozen voor interactie in plaats van efficiëntie. Over de kracht van menselijke connectie in een steeds minder geconnecteerde wereld..

In een wereld die steeds vaker is gericht op efficiëntie en perfectie, heb ik mogen ervaren dat Salú eigenlijk bewust heeft gekozen voor enige imperfectie. En dat de "en de rosé is voor?"- vraag meer is dan een functionele vraag. Het is een symbool van de menselijke touch die Salú voor ons op deze avond uniek maakt.

Deze column is voor een keertje mijn ode aan de slordige perfectionisten. Aan de restaurants die durven te vertragen, te verbinden en te omarmen dat imperfectie soms juist perfect kan zijn.

Laat je me in de comments weten wat jouw ervaringen zijn met "slordige perfectionisten"?